Kolonizacja bakteriami Mycoplasma genitalium oraz Mycoplasma hominis układu moczowego i układu rozrodczego jest bardzo częsta. Nierzadko zakażenie idzie w parze z innymi chorobami przenoszonymi drogą płciową, szczególnie z chlamydiozą, zakażeniem Ueaplasma urealyticum, Ureaplasma parvum oraz Gardnerella vaginalis. Bakterie te są odpowiedzialnie za nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej, ponadto u kobiet odgrywają istotną rolę w stanach zapalnych narządów miednicy mniejszej. Główną drogą zakażenia są kontakty płciowe, szczególnie przygodne. Znacznie rzadziej do zakażenia dochodzi poprzez kontakty pośrednie, mianowicie poprzez używanie tych samych ręczników lub innych środków higieny osobistej (pościel, bielizna).
U kobiet choroba zajmuje szyjkę macicy i/lub cewkę moczowej, prowadząc do rozwoju stanu zapalnego. Większość zakażonych pacjentek nie podaje żadnych niepokojących objawów. W przypadku objawowego przebiegu infekcji symptomy są podobne do występujących w przypadku innych chorób przenoszonych drogą płciową, szczególnie chlamydiozy i zakażenia Ueaplasma urealyticum i Ureaplasma parvum (miernie nasilone upławy, krwawienia w trakcie i pomiędzy miesiączkami, świąd i szczypanie w cewce moczowej). U kobiet ciężarnych istnieje ryzyko przeniesienia infekcji na płód. Nieleczone zakażenie u kobiet szerzy się na narządy miednicy mniejszej, prowadząc do zapalenia błony śluzowej macicy, przydatków (jajników, jajowodów i przymacicza) oraz zapalenia otrzewnej. Te groźne powikłania doprowadzają do rozwoju bezpłodności, porodu przedwczesnego, poronień bądź ciąży pozamacicznej.
U mężczyzn zakażenie przebiega pod postacią nierzeżączkowego zapalenia cewki moczowej. Choroba rzadko daje symptomy. W przypadku objawowego przebiegu dolegliwości są podobne do występujących w chlamydiozie i zakażeniu Ueaplasma urealyticum i Ureaplasma parvum. Najczęstsze z nich to śluzowy, wodnisty, śluzowo ropny bądź ropny wyciek z cewki moczowej oraz objawy świadczące o zapaleniu błony śluzowej cewki moczowej. Należą do nich pieczenie lub szczypanie w cewce moczowej, dyskomfort bądź ból podczas oddawania moczu, uczucie szczypania, mrowienia lub pieczenia u ujściu zewnętrznym cewki. Przy zajęciu najądrzy i gruczołu krokowego istnieje ryzyko rozwoju bezpłodności.
W przeszłości diagnostyka laboratoryjna zakażenia Mycoplasma genitalium i Mycoplasma hominis polegała na hodowli bakterii. Ze względu na niską czułość i swoistość (znaczny odsetek wyników fałszywie ujemnych i fałszywie dodatnich) metoda hodowli została zastąpiona poprzez najnowszą generację testów opartych na wykrywaniu materiału genetycznego bakterii za pomocą reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR). Przewaga PCR jest jednoznaczna- czułość i swoistość testu wynosi ponad 99%, a metoda pozwala na wykrycie bardzo małej liczby bakterii. U kobiet materiał potrzebny do badania uzyskuje się podczas pobrania wymazu z szyjki macicy i/lub cewki moczowej, u mężczyzn wymaz pobiera się z cewki moczowej. Inną możliwością jest wykonanie badania z pierwszych 15-20 ml porannego mocz
