Infekcja CMV jest przyczyną infekcji wrodzonych, charakteryzujących się zespołem wad lub zaburzeń wielonarządowych. Zakażenie u osób z wydolnym układem immunologicznym zazwyczaj przebiegają łagodnie lub bezobjawowo.
Do zakażenia najczęściej dochodzi we wczesnym okresie życia, jednak wirus nie zostaje wyeliminowany z organizmu, pozostając w stanie utajenia. Najczęstsze drogi zakażenia obejmują drogę kropelkową, kontakt bezpośredni, transfuzję krwi oraz przeszczepy narządów. U pacjentów z immunosupresją, zarówno zakażenia pierwotne, jak i wtórne reinfekcje oraz ponowna aktywacja wirusa mogą zagrażać życiu. Dochodzi wówczas do przewlekłych owrzodzeń w okolicy narządów płciowych i/lub odbytu. Inne objawy to zapalenie błony naczyniowej i siatkówki oka, zapalenie płuc, owrzodzenia żołądka i jelit, zajęcie układu nerwowego.
Diagnostyka laboratoryjna zakażenia opiera się na wykrywaniu antygenu wirusa bądź stwierdzenia wtrętów wirusowych w komórkach. Najnowszą metodą wykrywania infekcji są testy oparte na detekcji materiału genetycznego wirusów za pomocą reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR). Przewaga PCR jest jednoznaczna- czułość i swoistość testu wynosi ponad 99%, a metoda pozwala na wykrycie bardzo małej liczby wirusów. Materiał potrzebny do badania uzyskuje się podczas pobrania wymazu z zakażonych okolic (zarówno podczas występowania zmian, jaki w przypadku bezobjawowego przebiegu): z żołędzi, napletka, sromu, pochwy, szyjki macicy, jamy ustnej i gardła oraz okolicy odbytu. Inną możliwością jest wykonanie badania z pierwszych 15-20 ml porannego moczu.
